1816թ. դեկտեմբերի 1-ին մի նավակ լողում էր դեպի ծովախորշ, որը գտնվում էր Վենետիկի հարավային կողմում: Նա կղզու վրա տեսավ մի շինություն, և նրան թվաց, որ դա մի ազնվականի պալատ է: Նա իջավ նավակից և նայեց այն գեղեցիկ տեսարանին, որ բեցվել էր իր արջև: Նա կշարունակեր վայելել այդ տեսարանը, եթե մի հաստ ձայն չխանգարեր նրան.
-Ին՞չ կուզոս, որդյակ:
Ջորջ Գորդոն Բայրոնը ասաց, որ ուզում է ծանոթանալ միաբանությանը: Նա ծանոթացավ հայոց լեզվին և խնդրեց վանականին, որ իրեն սովորեցնեն հայերենի տառերը: Հարություն Ավգեյանը դարձավ նրա հայոց լեզվի ասուցիչը: Նրանք առաջին հանդիպումից սիրեցին իրար: Երբ որ ուսուցիչը տեսնում էր Ջորջին նավակով գալուց ասում էր.
-Խենթս նորնեն եկավ:
50 պարապմունքից հետո նա արդեն գիտեր հայերեն տառերը և ամեն ինչ հայերի մասին: Ջորջը ստեղծեց գրքեր և բառարաններ հայերեն լեզվով: 1819թ. կղզում հուզիչ արարողություն էր, Ջորջ գորդոն Բայրոնը գնում էր Հունաստան, քանի որ Հունաստանում կռիվ էր: Գնալուց առաջ նա հանեց գրպանից իր նկարը, հետևում գրեց, «Լորդ Բայրոն» և տվեց վանականին: Մինջև այսօր ել Մխիթարյան միաբանությունում կա մի սենյակ, որտեղ պահվում է նկարը, և որտեղ սովորում էր հայոց լեզուն:
Комментариев нет:
Отправить комментарий